Dure dagen en free festival

Buenos dias,

We zijn toch nog een dagje langer gebleven op ons strand in Finisterre. Ik werd wakker de 30ste juni op ons strand en ik kon het allemaal nog niet achterlaten dus heb ik aan Seppe gevraagd of we niet nog één daggeske langer konden blijven en hij was meteen akkoord! Symbolisch is het ook mooi om te vertekken op de 1ste: een nieuwe maand, nieuwe ervaringen en oorden (hoewel we natuurlijk wel naar reeds eerder bezochte oorden gingen :-) ): Daar kwam nog eens bij dat de 1ste juli onze 50ste dag was en dat we dan net een week in Finisterre zaten. Neem hier nog eens bij dat het voor de eerste keer bewolkt was wanneer we de 1ste opstonden, dus alles wees erop om dan pas te vertekken, maar het bleef toch met pijn in het hart. Van ons geliefde strand en al de sympathieke mensen afscheid nemen viel ons allebei zwaar en ik hoop dat wanneer we midden juli terugkomen er nog enkele mensen zullen zijn die we hebben leren kennen. En de kans zit er wel in en we hebben halvelings daar afgesproken de 21ste juli!

Alle begin blijkt makkelijk en dat werd ook nog eens bevestigd door onze eerste poging om te liften. We hadden amper het stadje verlaten met een kartonnen bord in ons handen met 'A Coruña' erop of er stopte al een auto om ons helemaal tot daar mee te nemen. Goed voor zo'n 110km! Het was een ouder koppel van in de 40 (ik voel de reacties al op ons afkomen :-)) van Britse oorsprong, maar ze hadden zich gesetteld in Groothertogdom Luxemburg en waren in Spanje op vakantie. Vanaf deze eerste rit voelde ik al meteen wat Jack Kerouac bedoelde in zijn boek On The Road: 'Liften kan soms heel vermoeiend zijn. Je voelt je een beetje verplicht om de mensen te entertainen ook al heb je er echt geen zin in. ' De Seppe voelde dit niet zo hard aan en heeft zich wat te slapen gelegd op de achterbank :-).

Ze hadden ons afgezet in het stadscentrum van A Coruña en hier hebben we wat gegeten en dat meteen de rand van de stad opgezocht om verder te liften, maar blijkbaar is dus alleen het begin makkelijk en gaat het vanaf dan pijlsnel bergaf! Het is beginnen regenen en niemand wou ons meenemen. Enkele uren later is er dan toch een jonge gast gestopt die al enkele keren voorbij ons was gereden en gewoon ons uit compassie een beetje verder richting onze volgende bestemming heeft gebracht: Lugo! Hij zette ons af in aan een oprit van de autostrade en ook daar hadden we niet veel geluk. Na lang wachten stopte er dan toch een Spaans Djonneke, maar ook hij bracht ons niet helemaal tot Lugo, wel tot aan de Nationale die richting Lugo ging. Uiteindelijk hebben we voor de laatste 50km de bus moeten pakken, want niemand wil blijkbaar 2 mannen meenemen.

Dag 51: Ook vandaag hebben we geen geluk gehad met het liften en was het nog miserabeler dan de eerste dag. Na anderhalf uur liften hebben we het opgegeven en een busticketje gekocht voor Gijón. Een depressieve busrit van meer dan 5u. We reden voorbij onze de reeds bekende landschappen waardoor we enkele weken geleden gefietst hadden. De hele weg terug waar we zo hard voor gewerkt hadden stemde ons gemoed niet al te zoet. Ook het weer is sinds we uit Finisterre vertrokken zijn, terug wisselvallig geworden met als dieptepunt onze gratis festivaldag in Bilbao, waarover sebiet meer!

De dag erna hadden we allebei hetzelfde gevoel over het liften en hebben we zelfs de moeite niet meer gedaan om de stadsrand op te zoeken om nodeloos onze duim in de lucht te steken. We hebben meteen een busticketje richting Bilbao gekocht! Het was al vrij laat toen we hier aankwamen en we wilden geen geld meer uitgeven aan een pensionneke, want de terugweg was al duur genoeg geweest door de bussen en de pensionnekes in de tussensteden. Daarom hebben we ons allebei een stuk karton gezocht en hebben we in een park geslapen. Now, we really were hobo's!

De volgende morgen werden we wakker gebeld door Joke, de zus van de Seppe die al om 8u was aangekomen in de stad. Ons bed opgeruimd (lees: ons stuk karton opgevouwen en weggegooid!) en vertrokken naar het afspreekpunt: het Guggenheim, waar anders? En welke verrassing stond ons te wachten (buiten Joke zelf natuurlijk): KIP CURRY en PREPARÉ!!! Heerlijk! Izi meal's finest! :-)

Met Joke konden we natuurlijk niet in het park slapen aangezien we Eric en Ria hadden beloofd om goed voor haar te zorgen en dan hebben we maar een pensionneke gezocht voor 3 in het oude stadscentrum. Joke de stad wat laten zien en 's avonds even weggeweest, maar het niet al te laat gemaakt, want de dag erop stond er veel moois op het menu: Bilbao bbk live met oa Lenny Kravitz, the prodigy en R.E.M.!

Één dag van dit festival kostte 75€! Zo zot zijn wij Belgen natuurlijk niet en geen van ons 3 dacht er nog maar aan om dit fameuze bedrag te betalen. Hekken zijn niet gemaakt om een terrein af te sluiten, maar om de avontuurlijke mensen erover te laten klimmen :-)! De Seppe was eerst binnen geraakt, maar had teveel tumult gemaakt, zodat ik en Joke ergens anders een plekje moesten zoeken, want de wacht werd er erna verdubbeld. Ik en Joke zagen onze kans om vanuit de tuin van een huis naar de hekken te sluipen en er dan over te klimmen, maar een security had ons al in de gaten. Hij riep ons terug en onze reactie was dan: 'nu of nooit!'. In een rush van adrenaline ben ik over de hekken gesprongen en mij een weg tussen de mensen gebaand en snel een trui aangedaan achter een hoekje, moest er iemand mij hebben zien vluchten. Één groot probleem: Ik was Joke kwijtgeraakt en ze had geen batterij meer op haar GSM. De Seppe had ik al snel gevonden en uitgelegd hoe de situatie zat. We dachten allebei dat Joke er mss niet was overgeraakt en besloten dan maar om ons naar de uitgang te begeven om haar te gaan zoeken, maar halverwege zagen we haar ronddolen! Dit was werkelijk een euforisch moment dat we alledrie gratis waren binnengeraakt en elkaar hadden teruggevonden: het feest kon dus beginnen! De enige spelbreker was het weer dat voor een bijna constante regenval zorgde, maar dit lieten we niet aan ons hart komen en we hebben gewoon genoten en gefeest in de regen. De Lenny was tegen mijn verwachtingen in wel de moeite. Ik kon mezelf zelfs niet meer onder controle houden bij 'Fly Away' en begon zelfs mee te springen! Daarna was voor mij het absolute hoogtepunt: R.E.M.! Ze vulden volledig mijn verwachtingen in (en die lagen zoals gewoonlijk nogal vrij hoog :-))  en speelden vele zalige songs uit hun grote oeuvre: drive, imitation of life, bad day en losing my religion! Het was fantastisch, zeker wanneer de afsluiter ´man on the moon´door de luidsprekers galmde, wist ik met mezelf geen blijf meer. Hierbij denkende dat dit ons geen duit gekost heeft, maakt het allemaal nog onvergetelijker. De regen werd erna veel erger en hierop waren we niet voorbereid betreffende onze klederdracht en hebben we slechts een half uurtje kunnen genieten van the prodigy toen we besloten om terug naar ons pensionneke te gaan!