At the end of the world...

Op dag 43 hebben we onze biezen gepakt en vertrokken uit de adembenemende stad Santiago de Compostella om naar het einde van de wereld te fietsen: Fisterra of Finisterre! In één trek hebben we de 85km overbrugd, maar niet zonder tegenwerking! Deze keer geen lekke banden, maar een zwerm bijen die over de weg vloog. We reden tegen een redelijk hoog tempo, zagen iets troebelachtigs over de weg en voor we het wisten reden we er  doorheen. Wonder boven wonder ben ik niet gestoken geweest, maar de Seppe wel in zijn nek. Op onze shirts zaten minstens 10 bijen. You don't get to go to the end of the world without some trouble, I guess :-)!

We kwamen redelijk laat aan in Finisterre en hadden besloten om de kaap de dag erna te bezoeken. Op het eerste zicht leek het wel een gezellig stadje, maar geen plek om lang te blijven hangen. "Na een dag heb je het hier wel gezien", dacht ik, maar ik kon er niet verder naast zitten! We hebben ergens bij een speeltuintje geslapen en 's morgens inkopen gedaan en vertrokken naar het absolute eindpunt: de kaap van Finisterre; de plek waar pelgrims hun kleren verbranden, omdat dit het einde van hun route is en naargelang de mooie traditie die ik eerder al heb vermeld. Er zijn vele toeristen en pelgrims, maar toch is het er intens stil. De omgeving is prachtig en de zee is er vrij wild. Je zet je op een rots, denkt na over de reis tot hiertoe en je probeert je in te beelden dat vele mensen 2000 jaar geleden hierheen kwamen en dachten dat het hier echt stopte. Het doet je iets, maar het is moeilijk om het in woorden te omschrijven.

Daarna hebben we wat gegeten en zijn richting het strand getrokken dat aan het westen lag om er de dag rustig door te brengen en te slapen. We hebben er mensen leren kennen die er al dagen en sommige al enkele weken zaten. Het leek op een soort beach-community waar iedereen heel vrijgevig is en gewoon doet wat hij wil, maar wel rekening houdt met elkaar. Hier hebben we al heel interessante mensen leren kennen en er zijn dagen dat er mensen wegtrekken en dat er terug bijkomen. Zo blijft deze community bestaan en iedereen blijft langer dan hij origineel van plan was, ook wij! We zitten hier nu al 5 dagen en elke dag zeiden we dat we nog wel een daggetje konden blijven :-)! Overdag wordt het net iets te warm op het strand, maar dan trek je het stadje in en als het koeler wordt, ga je wat wandelen in je eentje of trek je met de mensen op van op het strand. Elke dag ontdek je wel een nieuw plekje op de rotsen dat je aanstaat en daar kan je even blijven om na te denken of alles te laten bezinken. 's Avonds maken we een kampvuur en is er meestal een fiesta. Als de zon ondergaat wordt het altijd even stil en enkel als je hier bent geweest, begrijp je waarom. Er zijn geen woorden voor. 's Nachts als je even genoeg hebt van het kampvuur kan je over het strand lopen en je even leggen om te genieten van een immense sterrenhemel.

Morgen gaan we ECHT weg, maar we laten onze fietsen hier in een albuerge achter zodat we na Pamplona hier terug kunnen komen en misschien nog een dagje van alles genieten.

Na Pamplona hebben we ook besloten om een weekje of langer alleen te rijden. Niet omdat we ruzie hebben ofzo, maar omdat het goed is om een tijdje alleen te zijn. Dan kan je even je eigen ding doen en veel beter alles overpeinzen. Ik heb het er ook met vele pelgrims over gehad en zij dachten er net hetzelfde over: het is bangelijk om met mensen om te gaan tijdens de camino en sociaal te zijn, maar er zijn momenten en dagen die je beter voor je eigen houdt en alleen wil zijn.

Prettige vakantie iedereen toegewenst! Foto's lukt hier blijkbaar niet dus dat zal voor een ander keer zijn!