No bulls, no glory & the irony of life

Beste mensen allemaal,

Dit zal mijn laatste dagboekverslag worden van deze reis! Voor ik vertel waarom zal ik eerst beginnen waar we de vorige keer zijn gestrand!

Na het festival hebben we een rustdag gehouden in Bilbao en  Nadal Wimbledon zien winnen (!). De dag erna zijn we met z'n  drieën vertrokken per trein naar Zarautz, waar we op onze vrienden zullen wachten. We hadden gehoord dat dit een leuk stranddorpje was en het zou leuk zijn voor hen om hier hun vakantie in te zetten. We werden verwend door Joke en ze heeft ons getrakteerd op een pensionneke voor 2 dagen! Het was inderdaad een leuk strand, maar toch iets teveel surfers, zodat je op vele plekken waar net de meeste en leukste en grootste golven waren, niet mochten zwemmen.

Enkele dagen op het strand liggen en niets doen kan leuk zijn, maar dit moet niet te lang duren of ik word er depressief van. De hele tijd niets doen, zonnen, zwemmen en wat rondlopen is niets voor mij. Het meest opwindende is voor mij lezen en schrijven op die momenten. Moest ik geen boek hebben had ik gek geworden.

Op 9 juli zijn den Dieter, den Barre en de Maarten in een overbeladen auto 's avonds aangekomen en hebben we ons verplaatst van het pensionneke naar een camping waar vooral surfers zitten. Het terugzien was natuurlijk voor iedereen heel aangenaam en we hebben dit gevierd door iets typisch spaans te gaan doen: kebab als avondeten gegeten! :-)!

Met meerdere mensen wordt een strandvakantie natuurlijk aangenamer en konden we natuurlijk samen 'spelen'! Zwemmen, voetballen, met de beachpaletjes spelen en ravotten. Op het strand wordt iedereen terug wat kinds, nietwaar? We kregen er nog twee bezoekers bij op 11 juli: Lies van Pelt en Michael Hoppenbrouwers. Ze waren op doortocht naar het huwelijk van Michaels broer Maarten in Portugal, maar vonden het leuk om 'even' langs ons te komen. Normaal gezien bleven ze maar een dag of twee, maar zijn uiteindelijk gebleven tot iedereen vertrok en hebben ons zelfs helemaal meegenomen met de wagen tot Finisterre, zodat wij die verschrikkelijke weg niet terug moesten liften of met het openbaar vervoer overbruggen! Sinds Mich en Lies er waren is het goede weer weggebleven en hebben ze de fantastische Belgische wolken die we zo hard misten meegenomen! We lieten dit ons kort samenzijn niet vergallen en hebben ons op het strand en de camping goed geamuseerd en onze tijd goed benut!

13 juli zijn we vertrokken naar een camping dichter bij Pamplona, om er de dag erna naartoe te gaan to go run with the bulls! Dit gebeuren vindt elke dag plaats om 8u en er vertok een bus om 6u naar het festival. Amper geslapen dus en iedereen voelde zich belabberd op de bus, zelfs de drie mensen die vandaag zouden lopen (ik, Seppe en Barre). Zenuwen van schrik had ik niet op die moment, maar wel van de lange tijd dat ik er al op zat te wachten en er gewoon naar uitzag om het uiteindelijk te doen! We kwamen aan en de stad was echt een puinhoop. Overal liepen de mensen in de traditionele wit rode kleuren en overal lagen dronken mensen, afval en eerder gedegusteerd voedsel :-)! Ons nerveus een weg gebaand naar de straatjes waar de het allemaal zou gebeuren en deze stonden echt overvol mensen. Ik kon amper geloven dat al deze mensen even dom of gek als wij waren, maar toch was het zo. We zijn ook teweten gekomen dat er op onze dag nog niet half zoveel mensen waren als de dagen ervoor (waarschijnlijk omdat het de laatste dag en het dan ook nog eens maandag was), wat natuurlijk een enorm voordeel voor ons was: zo hadden we meer kans om dichter bij de stieren te komen en zou het ook minder gevaarlijk zijn.

De zenuwen begonnen wel wat meer op te komen bij ons en we hebben het hele stratentraject eens afgelopen op zoek naar het perfecte plaatsje om te beginnen. Je houdt constant de tijd in de gaten, maar deze kruipt echt voorbij. We werden tegengehouden in het midden van het 2,5 km lange traject tot  ongeveer 5 voor acht. De guardia civil was heel streng en pakte iedereen hardhandig aan die nog maar iets of wat verkeerd deed zoals tegen de richting in stappen en te dronken zijn of een fotocamera bij de hand hebben, wat niet mocht! Wanneer we om 5 voor 8 de rest van de straatjes in mochten begon iedereen, inclusief wij, redelijk nerveus te worden. We hadden een plekje gevonden juist na de scherpste bocht in het traject, omdat we daar ongeveer konden inschatten waar de stieren zouden lopen door met hun snelheid eerst tegen de muur te botsen en daarna de buitenbocht te nemen. Iedereen rondom ons begon wat te stretchen en op te warmen. We besloten om nog een eindje verder te wandelen, wanneer we plots onze namen hoorden van boven ons. Maarten, Dieter, Barre, Lies en Michael hadden betaald om ons vanop een balkonnetje te kunnen zien lopen en dan hebben we maar besloten om iets terug te wandelen, zodat we ons samen met de stieren konden zien lopen/vluchten. Opeens hoorden we twee schoten uit de verte en we wisten alledrie hoe laat het was: acht uur en tijd om de stieren te lossen. Deze minuut was echt heel stressvol en iedereen begon al wat te lopen, maar wij bleven daar wachten aan de bocht op de stieren. En dan kwamen de eerste hardlopende correadors (stierenlopers) vanuit de bocht gelopen. Wij deden hetzelfde en voor we het wisten, liep er een kudde van 12 stieren voorbij ons. het ging razendsnel en ik ben er niet dichter dan een meter bij geweest. Mijn eerste reactie was: 'Ik moet in de arena geraken', maar ik was ook niet zeker of er nog stieren achter kwamen of niet. Dus liep ik zo snel ik kon achter de stieren aan, af en toe achter mij kijken, maar niet te lang om mensen voor mij te ontwijken en af en toe over een hoopje gevallen correadors te springen. Ik zag het einde in zicht, al maar goed want ik was al bekaf, en het stadion inlopen was onvoorstelbaar. 1000den toeschouwers juichten ons toe en de euforie onder de correadors was enorm. Een tijdje later kwam ook den Barre binnengelopen en de vreugde tussen ons kon niet op. Daarna sloten ze de deuren van de arena en lieten ze een kleiner stiertje los om te 'dollen' met de correadors. We zijn heel dicht geraakt, maar hebben gefaald hem aan te raken --> no bulls, no glory! Maar toch was het een fantastische ervaring, hoewel het wachten op de stieren opwindender was als het eigenlijke moment dat de stieren naast ons liepen. Het is natuurlijk nog anders als je de stieren achter je hebt, maar dit geluk hadden we niet, tot ieders geruststelling :-)!

Veel hebben we op het festival niet gedaan, buiten rondhangen en overal gaan liggen waar mogelijk was, want we waren echt doodop.

De dag erna op de camping gebleven, mini-golf gespeeld, gezwommen, gelezen en gerust. Dit was onze laatste dag samen en we hebben er in rust, maar met volle teugen van genoten en gevierd door samen in een restaurantje te gaan eten.

Liften of openbaar vervoer was deze keer gelukkig niet nodig en we hebben de tocht in 1 trek doorgereden tot we terug aankwamen in ons klein paradijs: Finisterre! Mich en Lies hebben er samen met ons een nacht op het strand doorgebracht en zijn de dag erna vertrokken. Vele van de pelgrims die we er hadden leren kennen, waren er al terug of nog steeds. Rochus, een Litouwer was er zelfs niet weggeweest omdat hij het er zo naar zijn zin had/heeft! Het terugzien was een feest en we hebben een kampvuur gemaakt en op het strand gezeten, ook met vele nieuwe interessante mensen. Onze dagen hier voelen terug aan zoals ervoor en we blijven dan ook enkele dagen, omdat we hier zo graag zitten. Vannacht is het zelfs volle maan, wat een prachtig zicht zou geven hier! De wonderen en bezienswaardigheden stoppen hier nooit ook al is het geografisch gezien maar een kleine plek!

Ik heb ook nog enkele filmpjes op het net kunnen zetten, maar spijtig genoeg niet meer via deze site. Klik op de link als je het filmpje op youtube wil bekijken:

Filmpje 1: Toen we door de Pyreneeën reden botsten we op een troep schapen op de weg: http://www.youtube.com/watch?v=YVcOFPyLYJk

Filmpje 2: Dit is een van de beste kampplaatskes die we hebben gehad op 12 juni. Check it out for yourself: http://www.youtube.com/watch?v=ABRqWyXb9t8

Filmpje 3: Op een plaatselijk festival hebben we streekgerechtjes gekocht: http://www.youtube.com/watch?v=bOtdcxHiZ9g

Filmpje 4: Deze drankautomaat probeerde ons geld af te pakken: http://www.youtube.com/watch?v=L-11wo5h9iU

Filmpje 5: G.R.E.M. : Gratis R.E.M.! : http://www.youtube.com/watch?v=AmbDpKzKse4

Nu zal ik vertellen waarom dit mijn laatste dagboekverslag is en ook waarom ik de reis ga stopzetten veel vroeger dan ik oorspronkelijk van plan was: 30 juli vertrek ik met een vliegtuig terug naar België vanuit Porto.

Vanaf het begin van deze reis begon ik mijn ex-vriendin, Ellen, te missen. Er zijn vele dingen gebeurd tussen ons die ik niet ga vertellen en ook niet van belang zijn. Het is ook één van de redenen waarom ik vertrokken ben. Ik dacht echt wel dat het gedaan was tussen ons, maar toch had ik het moeilijk om haar ergens tegen te komen en eigenlijk vluchtte ik ook een beetje weg. Dit was natuurlijk niet de enige reden dat ik vertrok; andere redenen waren dat ik zocht naar wat ik verder wilde doen met mijn leven en wat voor mij belangrijk is in het leven. Uiteindelijk blijkt dat zij het antwoord was op beide vragen. Ik dacht in het begin dat dit gemis wel zou overgaan en dat dit gewoon een fase was (wat meerdere mense ook dachten) die uiteindelijk zou overgaan, maar het tegendeel was waar. Het was niet zomaar iets waar ik me aan vastklampte, omdat ik het soms moeilijk had. Het gemis werd erger en het gevoel voor haar sterker wat de reis mentaal voor mij soms verschrikkelijk moeilijk maakte. Ik wist ook niet goed hoe ik ermee moest omgaan, maar had al wel veel contact terug met haar opgezocht wat leidde tot goede en slechte reacties. Het begon elke dag zwaarder en zwaarder te wegen en ik wist dat het risico groter werd dat het nooit meer goed zou kunnen komen, naarmate ik langer weg zou blijven. Na er lang genoeg over na te hebben gedacht en alles af te wegen heb ik besloten om de knoop door te hakken en de reis voor mij stop te zetten. het is dus geen impulsieve beslissing die ik zomaar gemaakt heb en ik heb het natuurlijk ook met Seppe besproken (ook door met Lies te praten, heb ik veel moed en overtuigingskracht gekregen, waarvoor ik haar heel dankbaar ben, maar de beslissing was in mijn hoofd al lang gemaakt). Ik wil er ook op drukken dat ik geen spijt heb van deze beslissing. Ik moet dit nu gewoon doen, want ik kan echt niet meer verder reizen met al dat extra mentale gewicht. Ik hoop dat iedereen dit begrijpt en niet denkt dat ik Seppe zomaar achterlaat.

Seppe zal gewoon verder gaan en ik geef de fakkel voor de dagboekverslagen aan hem door. Er is niemand die ik ken die het beter op zijn eentje afkan dan Seppe. Hij was echt een fantastische reisgenoot en ik heb ook geen spijt dat ik met hem ben vertrokken. Ik heb meer geleerd over mezelf en over andere zaken dan ik de laatste 23 jaar heb gedaan. Ik hoop dat iedereen zulke ervaringen kan genieten in zijn leven, want ze hebben een grote impact op iemand en ik weet dat dit het nog lang zal hebben op het mijne.

Dezelfde reden die mij op deze reis heeft doen vertrekken, zorgt er nu ook voor dat ik vroeger ga terugkomen! That's the irony of life, I guess :-)!