Plafonneren & kip curry

Dag iedereen die dit leest,

Als jullie de kaart bekijken zullen jullie je verbaasd afvragen wat wij nu al in Pamplona doen, want we hadden gezegd in Biarritz werk te zoeken ed. Na nog wat te hebben rondgelopen in Biarritz en Anglets kwamen we tot volgende conclusies: 1 Biarritz is veel te mondain voor ons, het is echt het Marbella van Frankrijk en daar voelden we ons niet al te goed bij. 2. Anglets is de surfplaats van Europa en zelfs mee één van de plaatsen met de beste golven van de wereld. Het surfvolkje is een heel aparte gemeenschap met vreemde doen en laten wat ons ook al niet echt lag. 3. Als we te lang zouden blijven taffelen ergens net voor de Pyreneeën dan zouden onze getrainde benen verzwakken tegen dat we de Pyreneeën overmoeten. Door deze drie redenen zijn we dus vertrokken uit Biarritz/Anglets en zit ik nu in een internetcafeetje in Pamplona, zo'n 140km verderop!

We konden Biarritz natuurlijk niet verlaten zonder een feestje en zo gezegd zo gedaan! We hebben 4 toffe surfende Engelsen leren kennen met wie we het Angletse nachtleven hebben bewonderd. Van hen hebben we ook enkele goeie tips gekregen voor San Sebastian en Bilbao, waar we zeker langs willen fietsen!

1 juli 2008, symbolisch: nieuwe maand en dus ook nieuwe oorden opzoeken in plaats van ergens te vegeteren! We zijn nog even op het strand van Biarritz blijven plakken, maar het weer zat weeral tegen dus hebben we ons biezen gepakt en vertrokken richting Saint-Jean-Pied-du-Port, wat beschouwd wordt als het vertrekpunt voor alle Compostella-pelgrims. Wie de Route française doet, begint hier of komt zowiezo langs hier! Maar zover zijn we die dag niet geraakt (nog teveel alcohol in ons bloed, denk ik). Ergens ertussen onder een brug aan een vertrekplaats voor rafters nabij Itxassou (de Basken geven soms nogal vreemde namen aan hun dorpen). Het werd ons al duidelijk dat de Pyreneeën dichterbij kwamen, want we hebben al serieus kunnen werken onderweg en geen van ons beiden had er de goede benen voor!

De weg van daaruit de volgende dag naar Saint-Jean-Pied-du-Port was een lachertje tot onze verbazing: de weg liep helemaal tussen de bergen door en we hebben geen een keer onze benen moeten warm maken voor een beklimming. We hadden natuurlijk nog geen flauw benul wat ons twee uur later te wachten stond!

Saint-Jean was een vrij toeristisch dorpje en op het eerste zicht waren er maar weinig pelgrims. Tot we met enkele Hollanders aan de praat gingen. Zij kwamen vanuit Eindhoven en hun vrouwen waren met de caravan (alle Hollanders zijn met de caravan) en de mannen fietsten naar Compostella!

Wij zijn ook naar het pelgrim-bureautje geweest om een carnet voor stempels te kopen (2€), want hiermee kan je goedkoop overnachten in Refugios en voor weinig geld menu del pelegrinos overal eten! Hier zijn we te weten gekomen dat de eerste dag na St Jean de moeilijkste beklimming zou zijn! Dus hebben we wat gegeten en dachten de eerste kilometertjes naar boven te fietsen om daar een kampplaatsje te zoeken. We wisten dat er twee wegen naar boven leidden: voor wandelaars en dan voor de fietsers en auto's. Wij ergens begonnen waar we pelgrimstekens zagen en dit begon meteen enorm steil! We hebben meteen naar onze allerlaagste vitesse moeten grijpen en het stukje overwonnen, doch met een gevoel van: "Zo moeten er niet al teveel komen of het plafond zal heel dichtbij komen!" Verder gefietst en er kwamen echt heel steile stukken aan. Deze stopten niet en het zweet bleef continu van mijn kin druipen en mijn hart ging tekeer als nooit ervoor. Het leuke aan een steile helling is dat je een eindpunt ziet waar je u naartoe trekt , maar bij de laatste klim kwam dit einde maar niet in zicht en de stijgingsgraad was immens. Ik begon serieus te twijfelen of ik zo ooit boven zou geraken en kort erna moest ik gewoon stoppen. Ik kon niet anders. Ik voelde me ongelooflijk klein en moedeloos. Nog geen één keer in de 1700 km hiervoor had ik moeten afstappen omdat ik het niet meer aankon en we hadden al serieuze steile en lange routes genomen. Maar dit was echt onmogelijk. 30 meter verderop, was de Seppe ook geplafonneerd. Ik ben er met alle moeite van de wereld naartoe gereden (chapeau van hem om die extra 30 meter te fietsen, want dat was echt een oneindigheid). Het einde van de helling was daar ook nog niet te bespeuren en we wisten dat we dit niet tot boven konden volhouden. We namen de kaart erbij en we moesten wel op de wandelroute zijn, wat ons werd bevestigd door twee wandelpelgrims! Zelfs zonder bagage weet ik niet of ik ooit de top had kunnen bereiken en ik denk dat er maar weinig mensen zijn die dat wel kunnen, voelt iemand zich geroepen?

We moesten dus helemaal terug naar beneden, wat hatelijk is na wat wij hadden doorgemaakt en de andere route nemen, die tot waar we die dag zijn geraakt een eitje bleek te zijn! De Seppe heeft onderweg nog een lekke band gekregen (zijn derde al, want in Anglets had hij er ook één)!

Ergens aan een riviertje vroeg gaan slapen, want we zouden vroeg uit de veren gaan om de beklimming aan te vangen!

Judgement day: 03/06/2008! Van Frankrijk tot in Spanje klimmen en ongeveer 800 meter stijgen voor we de top bereiken van de col d’Ibañieta! Dat stond ons te wachten! Wauw, ongelooflijk zou je denken, maar eigenlijk sloeg het een beetje tegen. De 20km klimmen was niets in vergelijking met de 3 km op de wandelroute van de dag ervoor! Het was fysiek wel heel vermoeiend, maar nooit nog maar gedacht om te moeten stoppen.. Ik geloofde zelfs niet dat ik de top bereikt had toen ik er was. Het viel veel beter mee dan verwacht dus! Het lastigste was mijn poep, die veel zeer begon te doen en het feit dat het regende en koud was. Maar mss is het nog veel zwaarder met de vlakke zon erop.. Daarna zijn we afgedaald naar Roncecaux en een pint gedronken en een stempeltje gehaald en doorgereden naar Pamplona. Nog enkele beklimmingen onderweg, maar niets zoals de eerste.

Nu zitten we in een pensionnetje voor 3 dagen voor 10€ per dag de man.

Vandaag wilden we gaan horen voor werk, maar waren te laat op het kantoor, dus dat zal iets voor morgen zijn!

Bevindingen onderweg:

-          Goeie charcuterie stopt na de Belgische grens, nergens hebben ze zelfs kip curry of preparé.. Dus de eerste die ons komt bezoeken: neem aub wat kip curry mee!

-          Slakken zijn de goorste beesten die er zijn: die kruipen 's nachts overal op en 's morgens grijp je er opeens in en het slijm krijg je er amper uit

-          Touregrinos (Tourist + pelegrinos): vele zogezegde pelgrims, zijn met de caravan en fietsen en wandelen eens wanneer ze er zin in hebben of wisselen af met het rijden.

-          We hebben al meer dan 1750km gefietst en we zijn al op ettelijke plaatsen geweest. Het spijtige is dat er nu al plekken zijn naar waar ik terug verlang. Het is altijd datgene wat onbereikbaar is waar je het hardste naar verlangt, but that’s the irony of life, I guess...  Een geruststelling is dan dat we zo'n momenten en plaatsten hoogstwaarschijnlijk nog veel gaan tegenkomen.