Imilchil, Bon Bon

In Tinerhir aangekomen, zocht ik een hotelletje want de volgende ochtend zou ik vertrekken richting Imilchil. Dit bergdorpje is gelegen in de Hoge Atlas en zou volgens Nordine de moeite waard zijn te bezoeken. Je zou je er in Zwitserland wanen dus omdat ik toch nog tijd zat had, besliste ik een extra reis in deze reis te maken. Van Tinerhir naar Imilchil en van daar terug naar Boumalne-du-Dades. Een tocht van ongeveer 250km terwijl Boumalne eigenlijk maar 55 km verder op m'n weg westwaarts ligt, maw maak ik een zigzag over de Hoge Atlas. Toen ik voordien het Rifgebergte en de Moyen- en Haut- Atlas had doorgefietst over verharde weg, had ik het al een paar keer lastig gehad, maar mezelf echt tegenkomen was nog niet gebeurd, daarom deze krachtmeting met ruwer terrein.

De eerste excursiedag zou ik maar 10km afleggen, slecht weer en een Marokkaantje hielden me tegen. Ik bevond me in de Gorges du Todhra toen het begon te regenen en Boulyde, een gastje van 17, slaagde erin me daar te doen blijven om de palmerie te bezoeken en een nacht daar te kamperen. In dit palmbos toonde Boulyde me de schade die irrigatiekanalen en andere infrastructuur hadden opgelopen door de storm van 3 nachten geleden. Het waterpeil van de rivier was daar op een paar uur megahard gestegen en had zowat alles vernield. Nadien een tajine verorberd en na een goed nachtje slapen was ik 100% klaar voor een lange etappe langs bergwegen de Atlas in. Ook hier waren er stukken weg en huizen kapotgespoeld. Auto's konden op bepaalde plaatsen niet meer door omdat je soms niet zag wat nu rivier of weg was. Met de fiets toch overal door en langs kunnen gaan waar weg afgebroken was en werkmannen ijverig bezig waren. Langs Tamtatouchte tot in Aït-Hani gereden. Daar was ik weer 'verplicht' de nacht door te brengen. Slecht weer was op komst en tot Agoudal was het nog 45km klimmen over door de storm en regen vernielde piste. Dit keer was het Hamid die me overhaalde. Een pienter en behulpzaam manneke van 10 jaar die al kennis had van Frans, Spaans en Engels. Hij zei dat alle motoren en 4x4s waren teruggedraaid die deze piste wilden nemen en dat het beter is om de volgende dag een poging te doen. En zodus bleef ik die nacht slapen in een krottig kamertje achter een boutique van een oude man. De dag erop tot in Agoudal gereden over het meest offroad parcours tot dan toe. Over verfomfaaide piste vol spleten en rotsblokken tot 2700m gestegen om dan tot in Agoudal te dalen over rotsige piste, slijk en water. In Agoudal 2 nachten in auberge Chez Ibrahim overnacht vanwaaruit ik naar Imilchil en terug zou rijden. 90km over piste en moeilijke weg, maar het was de moeite waard deze berglandschappen met zijn dorpjes en mensen te doorkruisen.

In Imilchil zijn 2 meren gelegen die volgens de legende zouden zijn onstaan door de tranen van 2 geliefden die niet samen konden zijn wegens afkomstig uit 2 rivaliserende bergdorpen, beetje à la Romeo en Juliette. Hier in dit dorp houden ze ook jaarlijks la fête des fiancées; een feest waar mannen en vrouwen naartoe kunnen komen om te trouwen. Ze gaan dan in 2 rijen staan om zo deftig met elkaar te kunnen kennismaken. Klikt het, dan kunnen ze dezelfde dag daar nog trouwen, officieel met papieren en heel den bataklan! Aan 1 van deze meren een klein uurtje gezeten om dan de 45km terug naar Agoudal te fietsen. Na een goed nachtje slapen vertrok ik dan richting Gorges du Dades, nog moeilijkere beklimmingen en nog slechter weer, zelfs hagel. In een lastige afdaling over rotsig, kapotgespoeld pad is m'n fietstas gescheurd, maar ik had nog een rol tape in m'n EHBO kit waarmee ik de tas kon herstellen. Uit de bergen geraakt en daar kwam ik op straat 2 andere trekkers te voet tegen. Den Thomas uit Luik en den Andres van Argentinië. De laatste was ik met Philippe al eens tegengekomen in Chefchaouen. Samen wa rongehangen en een simpel gite d'hoteke gedaan. De volgende dag in Boumalne afgesproken om samen de bus terug naar Tinherir te pakken. Daar stond nog bagage van hun in een auberge die ze daar hadden achtergelaten om lichter bepakt een bergtocht te doen. Deze dag was de Ramadan ook gedaan. Feest!, maar geen buitensporigheden, muziek of drank te vinden, enkel mensen die op hun paasbest op straat komen om familie te bezoeken.

's Avonds wilden we iets drinken, dus vroegen we een local of hij ons kon helpen aan iets van alcohol.. Deze imbeciel nam ons dan mee op een nachtelijke wandeling doorheen heel de palmerie daar, omdat hij zeker vijgenlikeur wist zijn. Na een hoop babbels van hem met andere mensen en wat leek op pogingen om de weg te vinden, kwamen we uiteindelijk aan een huis waar een zatte neger buitenkwam en nee schudde met zijn hoofd. No booze, al die ellende voor niets.. Terug naar ons aubergeke dan maar om wat te kaarten op het terras. Het werd nog wel gezellig want den Andres had 3 Polen meegepakt naar Panorama Todhra, onze verblijfplaats. De dag erop besloten Thomas en ik downtown te gaan om wat inkopen te doen. Thomas moest ook op internet en Andres bleef chillen op het terras van onze auberge. Ik ging mee om m'n dag wat te vullen en om een tweede poging te ondernemen om iets van alcohol te vinden. Ik was al een paar weken bloednuchter geweest en had, nu er 2 kameraden bij waren, zin om een gezellig avondje te houden. In het stadje kwam ik na inkopen dan een kerel tegen die ik de week ervoor ook had gesproken. Ik vroeg hem of ik ergens wijn kon kopen, maar omdat het tot 3 dagen na Ramadan verboden is alcohol te consumeren, kon hij me niet echt helpen. Wel wees hij me een vriend aan voor de dag, BonBon.. Ik had eerst niet veel zin, maar in Marokko kan je soms niet anders dan meegaan met de stroom. Deze Bonbon was een Marokkaan op vakantie in zijn geboortestreek, want nu woonde hij in Japan waar hij vrouw en dochter had zitten. Deze Japanse vrouw was ie tegengekomen in Amsterdam waar hij toen 3 jaar woonde en daarvoor had hij nog 3 jaar in Brussel gewoond. In een zijkamertje van de taverne waar ik binnenkwam, zat ie pintjes te drinken en bood me er gelijk eentje aan. 'Allez, vooruit dan maar' dacht ik en ging bij hem zitten. Wat gebabbeld en toen hij wist wat ik zocht, namen we de taxi richting een discotheek. Daar verkochten ze drank op de zwarte markt, wat dat ook mag betekenen hier.. Ik bleef in de taxi zitten, want als het personeel daar een toerist ziet binnenkomen, zouden ze waanzinnige prijzen durven vragen. Bonbon kwam terug met 2 flessen wijn en 2 pintjes die we onderweg binnenslurpten. Eens op, zwierde hij ze door het raam op straat. De taxichauffeur hield hij rustig door hem af en toe wat lieve kletsjes op zijn wangen te geven.. 'Waar leidt dit naartoe?' dacht ik, want Bonbon had al wat binnen, hoewel hij zeer chill was en zijn wereld kende.. Deze man van ongeveer 45 werkte in Japan in een Saki bedrijf en was dus niet echt arm naar Marokkaanse normen. 't Was dus enkel gezelligheid en geen moneytalk met hem. Terug in Tinherir nam hij me mee naar de palmerie, want hij moest nog wat kif kopen. Langs slijkpaadjes en met onze sandalen in de hand door een rivier, kwamen we aan op een ontmoetplaats voor mannen die kif of sterke drank nodig hadden. Een half uur later kwam er een dealer aan en zaakjes werden afgehandeld. Als enige toerist daar, werd ik eerst wantrouwig aangekeken, maar ik voelde me relax en Bonbon sprak goed over mij. Kif kif, iedereen is hetzelfde , dus de pijp kwam ook langs bij mij. Bonbon had ook een zakje eau des figues gekocht, wat hetzelfde is als schnaps van vijgen, en hij keilde dit gemakkelijk naar binnen. Delen vergat hij niet, maar ik zag dat hij zatter en zatter werd. Hij kreeg daar een oudere man op zijn paard zonder een woord te spreken, enkel door wat gebaren te doen. Heel grappig want die oudere gast werd hysterisch en Bonbon zat er maar wat te gniffelen. Een beetje later, op een gepast moment, zei ik gedag en ging weg. Bonbon kwam achter me aan en vervoegde me terug naar het stadje. Ik zei dat dat niet hoefde, maar dat hielp niet. In het stadje keken ze voor het eerst niet naar mij, de toerist, maar naar de zatte Marokkaan naast mij. Schiel! Geen zicht, dus ik riep een taxi en zei hem hartelijk vaarwel.

Heel goed geslapen die nacht voor ik vertrok richting Ouarzazate. De mannen gedag gezegd, want deze gingen de bus pakken naar dit stadje. Ik pakte m'n fiets en was 2 dagen onderweg tot Ouarzazate. 's Avonds stond ik er aan de kassa in een superette en m'n 2 maten komen toch wel binnengestapt zeker! Samen ne tajine gegeten in de medina en de dag erop gingen we op fietsuitstap naar Aït Benhaddou. Die 2 gasten op ne gehuurde fiets en ik op de mijne. Heel plezant hoewel den Thomas hevig stond en overal alles wou doen en bezichtigen en den Andres tam was en last had van z'n knie. Deze is dan ook met de taxi terug naar het hotel gegaan. De volgende dag namen die mannen dan de bus naar Marrakech en ik nam de baan richting Anti-Atlas en Agadir. Misschien kom ik die mannen nog tegen in Essaouira, bedacht ik en maakte me gereed voor nog meer beklimmingen. Het werden zware dagen tot in Agadir dat aan de kust gelegen is. In elke richting die ik reed kreeg ik loodzware kopwind en hellingen. Het was vooral westelijke zeewind die ik te verduren kreeg, die zich om de bergen heen kromde in mijn nadeel. Afzien, spugen en vloeken! Het landschap hier is wel prachtig, maar droog en bijna geen vegetatie. 3 nachten in erbarmelijke auberges geslapen, maar uiteindelijk wel goed en lekker gegeten. Onderweg een koppel Italianen ontmoet, Antonio en Francesca. Heel leuk duo en we spraken af om in Essaouira samen met die 2 andere gasten vis te gaan eten. In Talioune sliep ik in een krot van 2.5 euro zonder douche, dus deze moest ik in de publieke badplaats  gaan nemen. Toen ik aan een gast van een eetkraam vroeg waar dat was, hield hij zich van de domme. Daarom vroeg ik wat ze er serveerden en hij vertelde me hun menu. 'Kom je hier eten?' vroeg hij en ik zei 'misschien' om hem wat te jennen en liep door. 100m verder vroeg ik hetzelfde aan een andere gast, maar werd bij de hand gegrepen door de vorige. Zo liepen we hand in hand over straat naar de publieke douches. Raar, maar dat zie je geregeld gebeuren onder Marokkaanse mannen. Na de douche besloot ik dan bij hem, Rachid, te gaan eten en werd er VIP in de keuken aan een tafel gezet en bediend. Very nice en voor ik doorging nog eerst 4 hartelijke kussen van Rachid. Mja... So what :-)  

De nacht erop in Taroudant gemaft en die nacht erop eindelijk in Agadir, waar het bij wijze van 'kersje op de taart' nog eerst begon te windstormen. Met zand overal tussen en in m'n ogen vond ik uiteindelijk dan een cheap hotelleke ergens in het centrum van deze moderne en toeristische havenstad. Toeristisch à la Costa Brava.. 's Avonds liep ik er over de dijk en kwam 2 rastafari Marokkanen tegen, Taiep en Haitem. Leuke gasten en samen wat wijn gaan halen, die ik voor hen betaalde: 6 euro voor 2 liter, ca va. Ergens op een plekje soldaat gemaakt en verder liggen zeveren. Een uur of 2 later liepen we dan terug over de dijk richting een bar. Onderweg sloeg Haitem aan de praat met Olga, een lelijk mens uit Rusland dat 10 dagen alleen op reis kwam in Agadir?!.. Swat, samen gingen we die bar binnen om wat pinten te pakken. Een pint of 2, 3 later was Taiep al niet echt meer mentaal aanwezig en den Haitem was ofwel wa dom aan het dansen of die Olga aan 't versieren. Ik besliste opeens te vertrekken, want ik had het daar gezien en wie weet, als ik had gebleven, kon ik de rekening daar ook betalen. Olga zal gelachen hebben, want toen ik doorging, zag ik den Haitem al lege fleskes onder de tafel verstoppen.. See ya!  

Toen ik de volgende dag een eerste helling opreed, langs de Marokkaanse westkust, voelde ik dat m'n linker beenspier verrokken was. Te zwaar belast de dagen voordien. Het was nog een 170km tot Essaouira, dus besliste ik in een vissersdorpje te wachten op een bus. Zo kon ik diezelfde avond nog in Essaouira zijn. In dat vissersdorpje wat rondgehangen, souvenirs gekocht en wat met lokalen gebabbeld. Zeer relaxte sfeer hing er en ik had alle tijd. De eerste bus die passeerde wou me niet meenemen, dus besloot ik een bord gepaneerde en gefrituurde vis te eten. Zalig goed met een fris slaatje erbij. De volgende bus miste ik en door ongevraagde hulp van mensen daar, belandde ik in een taxi: 15 euro voor mij en m'n fiets, 170km tot in Essaouira. Voor die prijs kom je vanuit Zoersel hoogstens in Westmalle, dus content was ik nog wel.

In Essaouira sliep ik in Hotel Agadir. Simpel, proper en goedkoop. Wel Franse toiletten zonder WC papier, maar ondertussen was ik al de Marrokkaanse manier gewoon geworden. Vegen met water ipv papier! Broek af, de ene pijp in de andere steken voor meer comfort bij het hurken en nadien kraantje open, linkerhand bevochtigen en de anus reinigen!! HAHA, nee er mag minder sceptisch over gedaan worden, deze manier is minstens zo proper als de andere, hoewel je eerst wat drempelvrees moet overwinnen. Bij mij is dit redelijk makkelijk gegaan, want ik had soms geen keuze.. Niet vergeten handen te wassen nadien, liefst met zeep :-)

And now it's on the internet.. wissen of laten staan? mmm, geen man hier waaraan ik dit kan vragen..

Uiteindelijk 4 of 5 dagen in Essaouira verbleven, machtige havenstad ook. Ik begrijp waarom Jimi Hendrickx hier een verblijf had, toen ie nog leefde. Leukste stad van Marokko; strand, mystieke waas over de eilanden voor de kust, bedrijvige haven, lekker eten, gemoedelijke mensen en veel onwijs mooie plaatsjes en straatjes..  

Verslag van Essaouira en Marrakech volgt later. Grtzz!