Hamdullah

22 oktober 2008 - Marrakesh, Marokko

Het volgende noemenswaardige stadje op de weg was Tinghir. Vandaar kan je verder richting Ouarzazate rijden of rechtsaf de Gorges du Dades en de Hoge Atlas in. De weg hiernaartoe is min of meer plat als Vlaanderen, dus met goede hoop op een strakke, continue tred vertrok ik. 20 seconden later kruiste ik de 2e fietser die ik in Marokko zou tegenkomen: Sven, een sportieve informaticus van Duitsland. We stopten om te praten en bleek dat ie van thuis uit was vertrokken op weg naar Zuid-Afrika! Hij was daar ook op voorzien, want achter zijn volgepakte fiets bengelde nog een 'bob' of aanhangwagen voor fietsen, volgeladen met winterkleding en leesboeken en met een oranje vlaggetje. Vergeleken met hem was ik een zondagsritje aan het maken. Spijtig genoeg heb ik geen foto kunnen nemen, want ook zijn lichaam en helm hingen vol met speciaal gerief, metertjes en darmpjes. Hij wist dat hij mij zou tegenkomen, want in Palma Ziz had hij gebabbeld met Brahim en gehoord van de reisplannen die ik nog had. Dus in Meski was hij gaan kijken op de camping van la Source Blue of ik er nog was en nadien op de weg naar Merzouga om me misschien tegen te komen in de woestijn of op m'n terugweg. Vriendelijke gast in alle geval!

Later op de dag werd ik tegengehouden door 2 berber broers, die me absoluut wilden spreken. Ik wilde eigenlijk doormalen, maar ik liet me doen en stopte. Ze leefden daar in een berbertent, een stuk naast de weg, aan een vlakte vol waterputten uit vroegere tijden. Toen had elke famillie uit de regio hier een eigen waterput met een eigen diepte, want de ondoordringbare steenlaag loopt hier scheef onder de oppervlakte, van +/- 15m tot 35m. Die sympathieke gasten leefden hier van het toerisme en spraken vrijuit over hun ervaringen hiermee. De ouders waren ergens naartoe, dus de jongste gast van 18 vertelde me heel vrolijk nogal vadsige verhalen over de wensen van gewone en minder gewone toeristen hier en hoe hij ze erop bediende. Ik besefte eerst niet goed wat ik hoorde, want ik was zulke spontane uitleg uit eerste bron niet echt gewoon. Ik wist dat sekstoerisme in Marokko een groot deel van de sector uitmaakte, naast drugs- en vastgoed'toerisme', maar ik was er nog niet mee in contact gekomen omdat het natuurlijk wat verborgen moet blijven. Ik kan u vertellen dat ik nadien beter geïnformeerd was en ik merkte ook dat die vrolijkheid een beetje een masker was voor zijn frustraties hieromtrent. Die gast weigerde dus niet als er een vieze Duitser afkwam met 250 euro...

Who's to blame? The rich German who wants it up the ass? The poor berber who took the money? Or the fucked up 21th century world? I didn't judge but left my fleece and took the road.

Een uur of 2 later stopte ik in een rustig dorpje genaamd Touroug voor een meloen en een bus melk. Rien de knots toerisme hier, enkel een rivier en wat palmen en veel huizen in opbouw. Heel vriendelijk was de bediening en toen ik verder het dorpje uitreed, begon het enorm te waaien in mijn nadeel. Er vloog heel veel stof door de lucht en toen ik bijna niet meer vorderde, stopte ik om tegen een muur te schuilen. Ik stak een sigaretje op en toen nog meer vriendelijkheid; een jongen van een jaar of 8 passeerde en kwam teruggestapt om me een handvol dadels te geven. Nadien vroeg hij zelfs niets in de plaats. Heel straf in Marokko.. 10 minuten later meer van dat; uit het huis naast hetgene waar ik tegenzat kwam een meisje gestapt, gekleed in een wit werkgewaad om het huishouden mee te doen. Op haar hoofd droeg ze ook een witte hoofddoek, maar achter haar oren dichtgeknoopt, waardoor haar bruine lokken eronder uitkwamen. Mama mia, wat een verschijning en ik keek hoe ze de straat overstak. Ze keek terug en we staken vriendelijk de hand op. Toen ze terug uit het huis kwam, waar ze was binnengestapt, kwam ze naar me toe. Met een gebaar en onherkenbaar woord, nodigde ze me uit in haar huis. Nu twijfelde ik niet, maar struikelde. Stinkend en vuil kwam ik in een simpele woning met nog een simpelere living terecht; een kamer met 1 kleine lage tafel, plastieken matten op de vloer en wat kussens in de hoeken. Aan de muur hing nog 1 kader en 1 TV, versierd met wat plastieken bloemen. Klinkt en is goedkoop, maar er hing een gezellige sfeer. Naast de familie was de buurvrouw er ook met haar 2 dochters. De familie zelf bestond uit de moeder, 3 zoons van 27, 21 en 11 en 3 dochters. 1 was getrouwd en leefde bij de familie van haar man en de andere 2 waren 18 en 14. De oudste zoon zijn vrouw leefde hier ook, maar kinderen hadden ze nog niet. De vader was gestorven aan een slechte gezondheid.

Zo gaat het dus in Marokko; wanneer de dochter trouwt, gaat ze bij de familie van haar man wonen, ook om zichzelf dienstig te tonen. De zoons blijven tot de dood van vader en/of moeder in het ouderlijk huis wonen. Wanneer de ouders sterven, moeten de zonen zorgen voor een eigen huis en wordt de ouderlijke woning aan de dochters geschonken, die dan meestal al een half leven ergens anders wonen. Zij kunnen deze woning dan verkopen, verhuren of voor iets anders gebruiken.

Bij deze familie had de moeder dus ook de taken van de vader op zich genomen en ze deed dit enorm goed, want het was een heel open, warm gezin en iedereen was chill en deed wat ie moest doen zonder dat er een kwaad woord viel. Het was Ramadan, maar toen ik bij hen ging zitten, kreeg ik direct zure melk, dadels en een soort koffiekoeken. Ik wou eigenlijk niet alleen eten, maar de buurvrouw en de dochters verplichtten me. Samen met de jongste zoon dus wat gegeten en gedronken. De buurvrouw maar lachen en ze riep vanalles over het eten in het Arabisch. Ik hield ze wat voor de zot door te doen alsof ik verstond dat ik die koeken in de melk moest soppen. Haar dochters vond ik wel wat puberende giecheltrienen in tegenstelling tot de kinders van de moeder des huizes. Allemaal oprecht vriendelijk en geïnteresseerd en heel volwassen voor hun leeftijd. Mss ook doordat de vader zo vroeg gestorven was.. Toen de Alah Akbar weergalmde door het dorp, gingen de buren naar huis en werd voor iedereen thee, soep of harira en berberbrood geserveerd. Ramadanontbijt om 18u35 's avonds. Nu kreeg ik allerlei vragen over mijn thuissituatie, of ik getrouwd was, of ik wilde trouwen, wat voor werk ik deed, etc. Heel grappig allemaal, maar enorm relaxed. De oudste dochter ging volgend jaar trouwen, dus mss zagen ze over een paar jaar wel een mogelijke partner voor de jongste voor hun zittend. De lieve moeder zei dat ze m'n telefoonnummer nodig had want ze zou me nog bellen. Ik vraag me af hoe dat zal klinken, aangezien ze enkel Arabisch en Berbers spreekt. Toch kreeg ze het van me zonder morren. Als ik tegen dan nog niet van straat ben, wil ik wel op m'n knieën voor Leila :-)

2 uurtjes later was het tijd voor het diner, vlees in een pan met groenten en brood. Muntthee en fruit achteraf. Alles werd mooi gedeeld en opgegeten. Nadien nog wat relaxed terwijl de vrouwen opruimden en de jongste zoon rekensommen oploste die de oudste verbeterde. 's Nachts kreeg ik een kamer voor mij alleen. Die nacht had ik heel goed geslapen in een wit mannenkleed of Gandora, ook gekregen om te gebruiken. Als ontbijt werd er een omelet gemaakt met koffie en melk. 't Was dag dus ik zat er weer enkel met de jongste te eten. Op m'n fiets vond ik m'n fietstenue gewassen en gedroogd. Niet gewoon wat ik hier heb mogen meemaken en als dank gaf ik er m'n liter bourgeoisiehoning af. Geld is zo onpersoonlijk, had ik bij het ontwaken bedacht.

Als er 1 ding is wat me het meest zal bijblijven is het dit, dacht ik en wuifde de familie byebye.  

Foto’s

1 Reactie

  1. Glenn Geerts:
    24 oktober 2008
    Seppe,
    fantastisch verhaal!
    'k heb mij geabonneerd via RSS sinds het begin van jullie reis en ben blijven lezen... geweldig avontuur om stikjaloers op te zijn! Dit laatste staaltje Marokkaanse gastvrijheid vind ik echt prachtig! Behouden reis,
    Glenn