Essaouira en Marrakech

In Essaouira liep ik dan 2 dagen een beetje doelloos rond; ik bezocht de stad en de haven en ging wat typen op deze blog. Voor de rest hield ik m'n ogen open voor m'n vrienden Thomas en Andres, want ik had geen telefoonnummer of niets. Op een late namiddag, toen de zon al aan de horizon stond, zat ik in een bar een koffie te drinken toen ik een smsje kreeg van Francesca of ik niet wou afspreken. 'Zeker da!' en toen ik ze terug wou sturen, zag ik ze voorbij die bar aan de haven lopen. Ik liep erheen en samen gingen we dan wat door de medina lopen. Na een uurtje of 2 slenteren en souvenirs kopen, spraken we dan af om 's avonds ergens vis te gaan eten. Het mocht iets 'fancier' zijn, want het was voor hun de laatste avond. Na rendez-vous liepen we dan de haven in, want helemaal op het einde hiervan zou een goed visrestaurantje zijn. Het werd een heel lekker en gezellig etentje met dit dokterskoppel (ze hadden elkaar ontmoet op de universiteit) en achteraf wou Antonio absoluut betalen. Goed zei ik, maar ik betaal de digestief in de tapabar ginds! En zo geschiedde..

De volgende morgen liep ik nietsvermoedend door 1 van de zovele straatjes in de medina, toen ik 'Hey Sep!' hoorde. Ik keek en was het toch niet de kleine Andres zeker! "What's up man? How are you? Where's Thomas?" De andere gabber was die morgen richting Agadir vertrokken, waar ik vandaan kwam. Daar zou hij op zoek gaan naar een boot die naar de Canarische eilanden ging om vandaaruit een andere zeilboot te zoeken, waar hij de bemanning van zou mogen vervolledigen.. Zijn plan was om helemaal naar Zuid-Amerika te varen. We wensen hem veel geluk.. 

Andres en ik waren dus terug verenigd. Ik mocht deze Argentijn wel en zo hebben we een paar dagen samen in Essaouira doorgebracht. Wat rondlopen, lekker eten, wat met charels van daar omgaan, voetballen op het strand,... 1 dag hebben we beslist te gaan paardrijden, Andres had er gezien een eind verder op het strand. Bij mij was het al bijna 15 jaar geleden, dus ik zag dit zeker zitten. Eens op het paard, sloeg het wel een beetje tegen, want die beesten luisterden enkel naar de Marokkaan die bij ons was. Dus buiten wat drafjes en eens door een rivier gaan, was er niet veel aan. Andres en ik wilden absoluut galopperen, daar naast de oceaan, dus kregen we een stuk tak en wat instructies. Ne keer goed op dat paard zijn gat slaan en 'Zi' roepen. Dat ging eerst niet, maar na een paar keer lukte het wel. Zo sjeesde dat beest er ineens met een rotvaart vandoor, Shjjiieet!! Man, dit is kicken! Nog ne keer bijslaan en is goe 'Ziii' tegen dat beest roepen en toen liepen we in volle galop naast het water. Verdomme veel adrenaline door m'n lijf na 15 jaar niet meer op een paard gezeten te hebben. Bij den Andres mocht het niet baten, da beest was die zovele hielschopjes in zijn maag beu denk..

Half oktober ging ik dan per fiets richting Marrakech, den Andres per bus, want de volgende dag zou zijn vliegtuig naar Madrid vertrekken. Vandaaruit gaat hij dan naar Andorra om werk te zoeken voor het komende winterseizoen. Hij kon en mocht absoluut niet met lege handen terug naar Argentinië gaan, dit omdat hij nu reisde met geld dat hij van zijn opa had geërfd, toen deze was gestorven. 'Doe iets moois met dat geld' was hetgeen zijn grootvader had gezegd. Bonne chance, mon ami!

2 dagen was ik onderweg met 1 tussenstop in Chichaua, waar ik in het enige motel aan een naftstation heb geslapen. In Marrakech zocht ik dan een goedkoop hotelleke en installeerde me voor de komende 12 nachten, blij dat m'n fiets voorgoed aan de kant stond nu. De eerste dagen dan vooral gedaan wat alle toeristen hier doen; souks bezoeken, souvenirs kopen, eten op het grote plein Jamaa El Fna, tombes en museum bezichtigen, etc. Hier kwam ik dan Saïd tegen, een grote, dikke Marokkaan met een geel potsje. Omdat het museum pas over 2 uur terug openging, besloot ik te gaan kijken naar zijn juwelen bij hem thuis. Deze kocht hij rechtstreeks aan bij berbers in de woestijn, waar hij is opgegroeid. Ik zag daar 1 heel mooie, zilveren armband die ik dan van hem heb gekocht. Later trakteerde ik hem op een koffie ergens bij hem in de buurt en praatten we verder. Hij begon dan soms terug over de andere juwelen die ik had vastgehad, met steeds lagere prijs, maar ik zei dat ik niet meer geïnteresseerd was. Uiteindelijk werd het een aangename koffieklets en toen ik de rekening betaalde, vroeg hij niet veel meer dan de inkoopprijs voor de resterende juwelen. Ik bedacht bij mezelf 'Money comes, money goes en ik ben hier nu in Marokko.. Fuck it' en kocht die andere zilveren juwelen aan spotprijs. (echt zilver, nadien bij een juwelier laten testen)

De volgende morgen spraken we dan af om de taxi naar de Ourika vallei te nemen. 's Maandags houden ze daar in Ourika een echte berber souk en hij wou me dit laten zien. Daar aan die enorme markt op een groot veld sloeg Saïd dan 2 kilo schaapskoteletten en 1 kilo ajuin in, die hij wat later liet gereedmaken in een kraampje speciaal daarvoor. Die bereide hoop vlees en ajuin werd dan op een groot stuk bruin papier voor onze neus op tafel gezwierd. Ik at er ongeveer 1/4 met een stuk brood van op en zat propvol, terwijl Saïd zijn honger niet te stillen was. Gourmand, zo bleek ook later... Toen we verder de markt afliepen, gaf ik mijn ogen de kost aan al wat er te zien en te kopen was. De dingen die ik wou, kocht Saïd om me later dan een prix complet voor te stellen. Hij had de taxi en het vlees al betaald, dus gemakkelijkheidshalve ging ik akkoord, wetende dat ik de prijzen in Marokko ongeveer kan inschatten en wetende wat een gepaste pourboire voor een gids is. Uiteindelijk belandden we in een kot waar je kan relaxen bij een theetje. Saïd liet me daar een tijd alleen, want hij moest nog iets regelen. Voordien had ik hem gezegd dat ik nog proper ondergoed zocht om naar huis te gaan, dus wat later kwam hij terug met van die margi ballenknijpers.. Slipjes voor mannen als het ware en een paar sokken met zonnetjes en maantjes op.. "Hehe, merci Saïd." 'Mag ik m'n eigen ondergoed nog kiezen?' dacht ik, maar relativeerde de situatie en ging door met hem, terug naar zijn huis. Daar wilde hij me nog houden voor het avondeten, maar ik had zin om wat vrij te zijn, "Comme les oiseaux dans le ciel, j'aime ma liberté." en Saïd kon niet anders dan akkoord gaan. 

Prijs voor de dag: taxi + eten + doos thee + ondergoed + thee daar + gids (Saïd): 750Dh of een  70euro??!!' No Saïd, c'est pas just.' zei ik en vertelde hem mijn prijs:

taxi: 30dh, eten: 50dh, ondergoed: 50dh, 4 theekannetjes: 40dh. De prijs voor een doos groene, chinese thee wist ik niet en Saïd zei 120dh. Ik geloofde dit niet en dacht misschien 60dh maximum. In totaal dus 230dh zonder gids en dan had ik alle prijzen nog naar boven afgerond. Ik had nog juist 440dh in mn zak en gaf 400dh aan hem. 'Nog 20 voor mn baard bij de coiffeur en 20 voor sigaretten' zei ik. Saïd z'n gemoed was wat veranderd, maar 'on a toucher la main' en in vrede ging ik weg tot we elkaar weer zouden zien de dag van onze afspraak. Voordien had ik hem m'n kleren en gerief beloofd dat ik hier zou achterlaten, maar toen ik in een winkeltje ontdekte dat zo een doos thee 20dh kostte, dacht ik: ' Den hoogsten boom in, gulzige, kotelettenetende botsbal!' Ik was kwaad op mezelf dat ik hem nog die som geld had nagelaten en dit op het einde van m'n reis. Hij had al verdiend op mij met z'n juwelen en nadien nog liegen over de prijs van chinese thee omdat dit hetgeen was wat ik niet kon inschatten. Uiteindelijk is een kleine 40 euro ergens nog aanvaardbaar voor een interessante daguitstap met eten, vervoer, ondergoed en andere inkopen, maar ge moet mij geen domme leugens vertellen.

Vandaag 11u00 stipt (want hij hield van punctualiteit, haha) zou onze afspraak geweest zijn. Ik hoop dat ik hem lekker lang daar aan het paleis heb laten staan en dat het nu een beetje fout zit in z'n geel koppeke.

Swat, genoeg negativiteit. De dag dat ik Saïd had ontmoet, had ik aan de tombes van de sultans ook 4 mooie, Hollandse meiden gezien. Daar hadden we misschien 2 woorden gewisseld, maar toen ik hen de dag erop 's avonds terug tegenkwam, was ik minder verlegen. Ik liep erheen over het grote plein Jamaa El Fna en weet al niet meer wat ik toen zei. Ze vertelden dat ze juist een andere Belgische fietser hadden gesproken, maar ik ging liever met hen op stap. Dat was goed en zo ging ik met Cissy, Aga, Patricia en Marijn souvenirshoppen. Een redelijk overweldigende ervaring, maar ik had er plezier in en nadien zijn we nog wat in een bar gaan hangen. Het werd gezellig en ze vroegen of ik de dag erop, hun laatste dag, mee wou naar 'Niki Beach', een luxe oord, waarvan er zo 5 op de wereld zijn. Tuurlijk dat ik daar zin in had en zo spendeerden we de hele dag aan een supermooi zwembad in de palmerie met witlederen ligbedden errond en een hoop obers om ons te bedienen.

's Avonds terug, aten we een uitgebreide maaltijd op het plein. Daarna zouden we nog een stapje zetten want het was hun laatste avond. Tijdens de maaltijd kwam er een iet of wat eigenaardige man bij ons zitten, Ben, een Parijzenaar opgegroeid in Perpignan die zowat overal al had gewoond. Hij was hier op zakenreis want z'n business was Pelatus. (ik denk eerder dat ie sekstoerist was) Na het eten gingen we met z'n allen de bus pakken naar een disco die ik had gezien een paar dagen ervoor. Ik was er niet binnengeweest, maar ik wist van een kerel dat de pintjes er niet te duur waren. Bussen reden er niet meer dus namen we een taxi met z'n allen, incl. Ben. In de club bestelden we pintjes en gingen aan een tafeltje zitten. Op een podium speelde een Marokkaanse charmegroep luidde livemuziek. Na wat rondgekeken te hebben was iedereen ervan overtuigd dat we in een bordeel terechtgekomen waren; overal oude venten en jongere, gemaquilleerde, kortgerokte prostituees. Het had wel iets maar na een uurtje hadden we er toch genoeg van. Die Ben was er al vandoor en voor wij dan terug naar het hotel gingen, werden onze drankjes nog betaald door zo'n oude gozer. Thanks a lot, bye bye!

's Morgens ging ik terug naar de meiden om nog een bakkie koffie te nemen en vaarwel te zeggen. Ik was pas tegen 13u wakker en haastte me naar hun vaste koffiestek, waar ik Cissy vond. Hele leuke meid en na een koffie gingen we naar hun hotel, waar de eigenaars me weeral niet binnen lieten. Eenmaal al hun bagage en souvenirs buiten (heel wat, wsl massa overgewicht aan de check-in), hielp ik hen ermee naar de taxi, waar we afscheid namen. Eenmaal vertrokken, bevond ik me weer alleen, helemaal alleen in Marrakech.. Ik liep terug over het plein naar mijn hotel en onderweg kwamen ze me nog feliciteren met m'n 4 gazelles. 'They're not my girls' zei ik en 'Be a man' kreeg ik als antwoord :-)

Die avond erop, onderweg naar la Ville Nouvelle, kwam ik Sherrif Habib en een andere Saïd tegen. Twee neven op weg naar een drankhandel. Zonder ander perspectief ging ik mee en kochten we wat drank. Terug in de medina nodigden ze me uit om in een muziekwinkel wat te gaan muziekmaken en rustig wat te drinken. Goed voor mij en ik ging mee. Eerst nog een kebabke eten om een laagje te leggen en off we went. Muziekwinkel gesloten, dus gingen we bij Saïd z'n familie in een zijkamer wat chillen en muziek spelen. Even drank verstoppen voor moeder en opa, en dan relaxen in de andere huiskamer, daar ergens in de oude medina. 't Werd gezellig en een mooie avond met een wazig einde..

Een laatste anekdote gebeurde toen ik in een straat liep, op zoek naar iets specifieks dat ik voordien had zien liggen. Bijna daar aangekomen werd ik half meegetrokken in een herboristenwinkeltje van 3 meter op 2, bij 3 neven die daar werkten. 1 ervan was een hilarische gast van een jaar of 28, een Marokkaanse Billie Turf ongeveer. Daar lieten ze me weeral vanalles ruiken en zien wat ik allemaal al kende, maar weerstand had niet veel zin. Ik kocht er een zeepje en ging terug naar de winkel aan de overkant waar ik echt iets wou kopen. Eens gekocht, moest ik terugkomen want de thee was bijna gereed. Ik kreeg een hoop kruidenthee en we spraken over mijn reis en over de keer dat 1 van hen in Duitsland was. Ondertussen had ik al gemerkt dat deze mannen compleet ongevaarlijk en aan de simpelere kant waren, maar des te grappiger.. Later gaven ze me allemaal hun email en ik hun de mijne, want ik moest in m'n thuisland vrouwen zoeken die met hen wilden trouwen, ze moesten enkel het vliegtuig nemen, de rest werd door hen gearrangeerd. Voor hen is trouwen een veel goedkopere manier om Europa binnen te geraken dan bv. een visum kopen. Toen Billie Turf uitbeeldde dat ze alles zouden trouwen; oude vrouwen, schele vrouwen, vrouwen met een wandelrekje werd het teveel voor mij en ik gierde het uit. Die Billie kon mij urenlang entertainen met z'n chubby lijf in dat strakke T-shirtje..   

Vandaag nog een traditionele hammam gedaan (niet de toeristische, softe en dure hammam), waar ik door een schriel, zwetend manneke volledig werd behandeld en gescrubd aan een spotprijs. Toen ik buitenkwam, was ik herboren, klaar om terug naar België te gaan.

Feiten en eindgedachte volgen...